Dzieje Zespołu Szkół Nr 5 w Rzeszowie sięgają lat 90-tych XIX wieku. Ponieważ na terenie wsi Zwięczyca nie istniała wówczas żadna placówka oświatowa, a wiele dzieci zmuszonych było uczęszczać do miejskiej szkoły w Rzeszowie, Okręgowa Rada Szkolna w 1890 r. zleciła gminie wybudowanie własnego budynku szkolnego. W 1891 r. przyjęto kosztorys budowy szkoły o łącznej kwocie 3 200 zł. Ze względu na brak materiałów rozpoczęcie budowy nastąpiło jednak nie jak planowano wiosną 1892 r., ale rok później.

Pierwszym nauczycielem i kierownikiem szkoły był Kazimierz Kulski. Liczba dzieci stale zwiększała się, więc zatrudniono jeszcze dwóch nauczycieli. Szkoła zmagała się z brakiem wody i trudnymi warunkami lokalowymi. Nauka odbywała się tylko w jednej sali. W 1905 r. podjęto starania o wyposażenie drugiego pomieszczenia w niezbędne sprzęty. Rok później rozpoczęto gromadzenie funduszy na powiększenie budynku szkolnego lub budowę nowej szkoły. Założonego celu nie udało się zrealizować ze względu na wybuch I wojny światowej.

W 1914 r. lekcje prowadzone były już w trzech salach, z których jedna znajdowała się w budynku gminnym. We wrześniu 1916 r. do służby wojskowej został powołany Kazimierz Kulski. W szkole pracowały 3 nauczycielki. Trudne warunki pracy pogorszył fakt kwaterowania w budynku szkoły żołnierzy austriackich.

W październiku 1918 r. w szkole zanotowano wyjątkowo niską frekwencję. Przyczyną tego stanu rzeczy była epidemia grypy hiszpanki. Szkoła była zamknięta aż do stycznia 1919 r., nie tylko ze względu na epidemię, ale i niskie temperatury oraz brak opału. Szkoła liczyła wówczas jedną klasę etatową i trzy nadetatowe. Nauka odbywała się tylko w jednej sali, pozostałe były zniszczone przez żołnierzy austriackich. Dzieci z każdej klasy uczyły się na zmianę, po 3 godziny dziennie (godzina lekcyjna liczyła 40 minut).

W latach 1918-1929 funkcję kierownika szkoły ponownie pełnił Kazimierz Kulski. W tym okresie podstawowym problemem był brak funduszy na zakup opału, przeprowadzenie niezbędnych remontów i odpowiednie wyposażenie sal lekcyjnych. W miesiącach zimowych szkoła była wielokrotnie zamykana. Z kolei w czasie intensyfikacji prac polowych spadała frekwencja dzieci. W szkole pracowało 4-5 nauczycieli.

W 1929 r. kierownikiem szkoły został Paweł Paśko. W tym roku uruchomiono bibliotekę szkolną, a rok później sklepik. Jeśli chodzi o frekwencję, to najgorsza sytuacja miała miejsce w roku 1932. W związku z panującym na świecie kryzysem gospodarczym i koniecznością pracy w gospodarstwach rodzice nie posyłali dzieci do szkoły. W 1933 r. Pawła Paśko na stanowisku kierownika szkoły zastąpiła Aniela Prawdzikówna, a w 1934 r. Tadeusz Aksamił.

W 1935 r. podjęto starania o budowę nowej szkoły. Prace rozpoczęto 1 maja 1937 r., a ukończono je już jesienią tego roku. 15 listopada przemianowano istniejącą do tej pory 5-klasową szkołę publiczną na szkołę powszechną III stopnia tj. siedmioklasową. W 1938 r. nauka odbywała się w 6 salach, z czego 3 znajdowały się w nowym budynku szkoły. Pracowało tu 6 nauczycieli.

Pod koniec 1940 r. szkoła została zajęta przez żołnierzy niemieckich. Mimo to nauki nie przerwano. Pracowano w ogrodzie lub na piętrze budynku szkolnego, w niewykończonych salach, bez drzwi, okien i podłóg. Po ustaniu działań wojennych w tej części kraju, rok szkolny rozpoczął się 25 listopada 1944 r. Rodzice i dzieci przeprowadzili potrzebne remonty budynku i sprzętów zniszczonych przez Niemców. W szkole zorganizowano ponadto kursy dla analfabetów.

Od 1946 r. w szkole rozpoczęła działalność drużyna harcerska. W 1950 r. liczyła ona 136 harcerzy zorganizowanych w 4 zastępy. 23 czerwca 1949 r. odbyło się uroczyste przekazanie biblioteki przez Władysława Michałowskiego, natomiast w lipcu i sierpniu w szkole założono instalację elektryczną.

Na początku lat 60 szkoła została rozbudowana przez nadbudowę II piętra. 6 grudnia 1995 r., gdy funkcję dyrektora szkoły pełnił mgr Ludwik Berny, oddano do użytku nową, pełnowymiarową salę gimnastyczną, wyposażoną w szatnie, prysznice i sanitariaty oraz pomieszczenie przeznaczone na siłownię. Uroczystego przecięcia wstęgi dokonał ówczesny Kurator Oświaty i Wychowania w Rzeszowie - Jan Kurp. Całą nowo wybudowaną część szkoły, mieszczącą 4 sale lekcyjne, toalety, szatnie i stołówkę, otwarto uroczyście 1 września 1996 r. w obecności przedstawicieli Kuratorium Oświaty w Rzeszowie oraz Ministerstwa Oświaty. Nieco później, bo 20 września 1996 r. funkcjonować zaczął również sklepik zlokalizowany na parterze budynku szkolnego.

Reforma systemu oświaty w Polsce podjęta w 1999 r. spowodowała zmiany organizacyjne także w szkole w Zwięczycy. Utworzono wówczas 3-letnie gimnazjum, które obok szkoły podstawowej i przedszkola weszło w skład Zespołu Szkół.

18 września 2001 r. na frontowej ścianie szkoły umieszczono tablicę poświęconą pamięci poległych i pomordowanych mieszkańców Zwięczycy w okresie okupacji hitlerowskiej w latach 1939-1944. W uroczystości wzięli udział kombatanci, mieszkańcy wsi oraz młodzież gimnazjalna. Tablica przeniesiona została z budynku starego kościoła w Zwięczycy.

1 stycznia 2008 r. w wyniku przeprowadzonych zmian administracyjnych sołectwo Zwięczyca znalazło się w granicach miasta Rzeszowa. Dotychczasowy Zespół Szkół w Zwięczycy przemianowano na Zespół Szkół Nr 5 w Rzeszowie. Zmianie uległa też nazwa ulicy, przy której położony jest budynek: z Micała na Beskidzką. Kilka miesięcy wcześniej szkoła zyskała nowy wygląd dzięki gruntownie odnowionej elewacji.

Obecnie w skład Zespołu Szkół nr 5 wchodzą: Przedszkole Publiczne nr 1, Szkoła Podstawowa nr 7 oraz Gimnazjum nr 13. Dyrektorem placówki od września 2007 r. jest mgr Piotr Kłęk.

Opracował: Radosław Sztaba

Komunikaty

Z galerii

Przyjaciele szkoły

Linki